ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Μια φορά κι έναν καιρό, λίγο μετά από την εποχή που ο Μεγάλος Δημιουργός έπλασε τους ανθρώπους, σε μια μικρή καλύβα, μέσα σε ένα δάσος που τώρα πια έχει ξεχαστεί, ζούσε ένα ζευγάρι με τα δύο τους παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι.

Μια μέρα, η μάνα φώναξε τα δυό της παιδιά και τους είπε να ετοιμαστούν να πάνε στη λίμνη όπου εκείνη θα έπλενε τα ρούχα και αυτά θα είχαν την ευκαιρία να πλατσουρίσουν και να παίξουν κοντά της. Για τα παδιά ήταν σαν εκδρομή θα έπαιζαν και θα έτρωγαν κοντά στη λίμνη...

Την άλλη μέρα ξεκίνησαν πολύ πρωϊ και περπάτησαν αρκετά μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους. Έφτασαν, λοιπόν, στη λίμνη και αφού έστρωσαν το στρωσίδι που είχαν πάρει από το σπίτι και τακτοποίησαν το καλάθι με τις λιχουδιές που είχαν φέρει μαζί τους, άρχισαν να παίζουν και να πλατσουρίζουν και να γελάνε χαρούμενα κι ευτυχισμένα. Η μητέρα ετοιμάστηκε να πλύνει τα ρούχα της οικογένειας. Παρά την κοπιαστική δουλειά συχνά-πυκνά σήκωνε τα μάτια της και τα παρακολουθούσε να μην φύγουν μακριά και χαθούν. Τα κοίταζε να παίζουν ξένοιαστα κι ευτυχισμένα και απορούσε πότε μεγάλωσαν. Θυμήθηκε πώς ένιωσε την πρώτη φορά που τα άγγιξε, πόσο μικρά, εύθραυστα και ανήμπορα ήταν. Θυμήθηκε τον ήχο του πρώτου γέλιου τους, την πρώτη τους κουβεντούλα και την ώρα πού αποφάσισαν να σταθούν όρθια και να κάνουν το πρώτο τους βήμα. Σαν να ήταν χθες! Και τότε τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Έκατσε κάτω στα χόρτα και έκλαιγε.

Τα παδιά βλέποντας την μητέρα τους να κλαίει έτρεξαν προς το μέρος της. Το κοριτσάκι την αγκάλιασε χωρίς να πει τίποτε. Το αγοράκι της ανήσυχο την ρώτησε: -Γιατί κλαις μαμά;

-Γιατί είμαι γυναίκα, απάντησε εκείνη, σκούπισε τα μάτια της και έσφιξε τα δύο της παιδιά στην αγκαλιά της.

-Δεν καταλαβαίνω...είπε σιγά το αγοράκι. -Κι ούτε ποτέ θα καταλάβεις...του απάντησε και του έδωσε ένα φιλί.

Η μέρα πέρασε. Τα ρούχα στέγνωσαν και η μάνα με τα δυό παιδιά μάζεψαν τα πράγματά τους και γύρισαν στο σπίτι. Το αγοράκι, όμως, δεν έπαψε να σκέφεται την απάντηση της μητέρας του “...και ούτε ποτέ θα καταλάβεις...”.

Πέρασαν αρκετές μέρες και κάποια στιγμή που το αγοράκι ήταν μόνο του με τον πατέρα του, τον ρώτησε: -Μπαμπά γιατί η μαμά κλαίει χωρίς λόγο; - Όλες οι γυναίκες κλαίνε χωρίς λόγο! του απάντησε εκείνος.

Τα χρόνια πέρασαν και τα δύο παιδιά μεγάλωσαν. Το κοριτσάκι έγινε γυναίκα και έφτιαξε τη δική της οικογένεια και το αγοράκι έγινε ένας νέος άνδρας. Όλα αυτά τα χρόνια έβλεπε τη μαμά του κάποιες φορές να κλαίει χωρίς λόγο, αλλά ποτέ πια δεν ρώτησε γιατί. Ούτε και με τον μπαμπά του ξανασυζήτησε το θέμα. Γύρισε όλο τον κόσμο για να μάθει γιατί οι γυναίκες κλαίνε, αλλά κανένας σοφός δεν μπόρεσε να του απαντήσει. Έτσι, λοιπόν μια μέρα που ήταν καθισμένος στην κορυφή ενός βουνού αποφάσισε να ρωτήσει τον Μεγάλο Δημιουργό. Σηκώθηκε, έστρεψε το κεφάλι του στον ουρανό και φώναξε: -Μεγάλε Δημιουργέ του κόσμου μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις γιατί οι γυναίκες κλαίνε τόσο εύκολα και χωρίς λόγο; Και τότε άκουσε τη φωνή του Μεγάλου Δημιουργού να λέει: - Όταν δημιούργησα τη γυναίκα σκέφτηκα ότι έπρεπε να είναι ξεχωριστή. Έτσι έφτιαξα τους ώμους της, τόσο δυνατούς ώστε να μπορούν να σηκώνουν τα βάρη του κόσμου και απαλούς, ώστε να προσφέρουν ανακούφιση. Της έδωσα δύναμη να μπορεί να υπομένει τους πόνους της γέννας, αλλά και της απόρριψης -κάποιες φορές- από τα ίδια της τα παιδιά. Της έδωσα σθένος ώστε να συνεχίζει εκεί που όλοι οι άλλοι παραιτούνται. Της έδωσα το κουράγιο να μπορεί να φροντίζει την οικογένειά της ακόμη κι όταν είναι άρρωστη και κουρασμένη, χωρίς να παραπονιέται. Της έδωσα ευαισθησία, ώστε να αγαπάει τα παιδιά της ακόμη κι όταν αυτά την πληγώνουν. Της έδωσα την υπομονή να αντέχει τον άντρα της με τα ελαττώματά του και την έπλασα απ΄ το πλευρό του, για να προστατεύσω την καρδιά του. Της έδωσα αποφασιστικότητα ώστε να παραμένει δίπλα στον σύντροφό της και σοφία, είπε ο Μεγάλος Δημιουργός και συνέχισε: -Βλέπεις γιέ μου η ομορφιά της γυναίκας δεν βρίσκεται στην εξωτερική της εμφάνιση...Η ομορφιά της γυναίκας βρίσκεται στα μάτια της, γιατί τα μάτια είναι οι πύλες που οδηγούν στην καρδιά...στο μέρος που κατοικεί η αγάπη...