Η ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΙΝΚΑΣ

Μια φορά κι έναν καιρό, την εποχή που οι θεοί και τα παιδιά τους περπατούσαν στη γη αφήνοντας τα συναισθήματά τους να φανούν και οι άνθρωποι μπορούσαν να συνομιλούν με τον Ήλιο, τη Σελήνη και όλα τα πλάσμα που κατοικούσαν στον πλανήτη, ο Ίνκας Ίγι Γιούνκι αποφάσισε να επισκεφθεί την περιοχή όπου έμεναν οι απόγονοί του.

Είχαν στήσει τα χωριά τους κοντά σε μια υπέροχη λίμνη που γύρω της υψώνονταν τεράστια καταπράσινα βουνά και ζούσαν ειρηνικά ψαρεύοντας και κυνηγώντας, ενώ τα παιδιά έπαιζαν από την αυγή μέχρι τη δύση του ήλιου. Καθημερινά ευχαριστούσαν τον Μεγάλο Δημιουργό που τους χάρισε αυτό το κομμάτι της γης, για να ζήσουν.

Ο Ίγι Γιούνκι έγινε δεκτός με μεγάλες τιμές από τους κατοίκους της όμορφης λίμνης και ήταν πολύ ευχαριστημένος, επειδή οι απόγονοί του ήταν άνθρωποι που ζούσαν σύμφωνα με τους ηθικούς νόμους. Ο πρώτος καιρός της παραμονής του στην περιοχή πέρασε διδάσκοντας στους ανθρώπους διάφορες τέχνες και επιστήμες έξω από τη σκηνή του που την είχε στήσει στην ανατολική πλευρά της λίμνης, έτσι ώστε να είναι ο πρώτος που θα βλέπει τον πατέρα του τον Ήλιο όταν άρχιζε το καθημερινό του ταξίδι στον ουρανό. Μια μέρα αποφάσισε να περπατήσει στις όχθες της λίμνης. Εκεί συνάντησε την πιο όμορφη κοπέλα που είχε αντικρύσει στη ζωή του.

Ήταν η πριγκήπισσα Κόρα Γε, όπως του είπε η ίδια όταν ρώτησε το όνομά της και τον κοίταξε στα μάτια. Ο Ίνκα Ιγι Γιούνκι έμεινε άφωνος από την ομορφιά της, αλλά περισσότερο τον μάγεψε το χρώμα των ματιών της. Είχαν το χρώμα της μεγάλης θάλασσας και του απέραντου ουρανού. Ο γιος του Ήλιου την ερωτεύτηκε αμέσως. Κάθε μέρα μετά τις συναντήσεις του με τους ανθρώπους πήγαινε να την βρει, για να περπατήσουν στην όχθη της λίμνης στη δυτική πλευρά εκεί που έμενε η πριγκήπισσα. Ο καιρός περνούσε και οι δύο νέοι ήταν πολύ ερωτευμένοι.

Ώσπου ήρθε η μεγάλη γιορτή που γινόταν κάθε χρόνο στην εαρινή ισημερία προς τιμή του θεού Ήλιου. Μάλιστα, εκείνη τη χρονιά ο αρχηγός της φυλής αποφάσισε να διοργανώσει και ένα μεγάλο κυνήγι προς τιμήν, τόσο του θεού Ήλιου, όσο και του γιού του, του Ίνκα Ιγι Γιούνκι που βρισκόταν μαζί τους. Πραγματικά όλα ήταν έτοιμα την μεγάλη ημέρα.

Με την πρώτη ακτίδα του Ήλιου άρχισαν οι χοροί και τα τραγούδια. Τα παιδιά έτρεχαν και έπαιζαν και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την τραγωδία που θα τους χτυπούσε. Όταν ήρθε η ώρα η φυλή ξεκίνησε για το κυνήγι στο δάσος. Λίγο πριν την δύση του ηλίου οι κυνηγοί επέστρεψαν κρατώντας ο καθένας τα θηράματά του έτοιμοι να καθίσουν στο τραπέζι που είχε στρωθεί, για να τελειώσει η γιορτή με ένα γερό τσιμπούσι. Κι όμως κάποιος έλειπε. Η πριγκήπισσα Κόρα Γε δεν ήταν πουθενά. Στην αρχή την περίμεναν, μετά άρχισαν να την ψάχνουν, αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να βρουν κάποιο ίχνος της. Έτσι ξαφνικά χάθηκε!

Άλλοι είπαν ότι μάλλον έπεσε από το άλογό της, άλλοι ότι τραυματίστηκε από κάποιο μεγάλο ζώο και άλλοι ότι δεν αποκλείεται να την σκότωσαν τα κακά πνεύματα.

Ο Ίγι Γιούνκι ποτέ δεν πίστεψε ότι η αγαπημένη του χάθηκε τόσο απροσδόκητα. Έμεινε στην περιοχή ψάχνοντας να τη βρει. Σιγά-σιγά τα δάση των γύρω βουνών χάθηκαν και καλύφτηκαν με χιόνια. Στην περιοχή έπαψαν να ακούγονται γέλια και φωνές. Την κάλυψε το πέπλο της απόλυτης σιωπής. Οι άνθρωποι άρχισαν να φεύγουν σιγά-σιγά. Ο Ίγι Γιούνκι, όμως, έμεινε εκεί ψάχνοντας για την αγαπημένη του μέχρι που ο κόσμος άρχισε ν’ αλλάζει. Τότε τον κάλεσε κοντά του ο πατέρας του.

Μέχρι σήμερα, όμως, στην περιοχή όταν η Πανσέληνος φωτίζει τον ουρανό η σιωπή σκίζεται από ένα μουρμουρητό.

Οι λιγοστοί απόγονοι των παλιών κατοίκων επιμένουν ότι πρόκειται για τους λυγμούς του Ίγι Γιούνκι, ο οποίος αναζητά την αγαπημένη του και την περιμένει ν’ αναδυθεί από τα νερά της λίμνης που σήμερα την ονομάζουν η Λίμνη των Ίνκας και βρίσκεται στα υψίπεδα της Χιλής. Λένε πως το Συμβούλιο των Θεών, για να απαλύνει τον πόνο του Ίγι Γιούνκι, αποφάσισε την ώρα που η ολόγεμη Σελήνη φωτίζει τον ουρανό από τη λίμνη να ξεχύνεται ένα φως που έχει το χρώμα των ματιών της πριγκήπισσας Κόρα Γε. Εκείνων των ματιών που έκαναν το γιο του Ήλιου να περιπλανιέται κάθε Πανσέληνο στις κορυφογραμμές, γύρω από τη λίμνη.

Έτσι γεννήθηκε το πνεύμα της αγάπης και του μυστηρίου που πλανιέται εκεί, καλυμένο από τον σιωπηλό μανδύα του χιονιού...