Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009

Η Τρέλλα και ο Έρωτας

Μια φορά κι έναν καιρό, τις πρώτες ημέρες της δημιουργίας, όταν ο άνθρωπος ακόμη δεν είχε συνειδηοποιήσει ποιός ήταν, τότε που τα συναισθήματα είχαν σάρκα και οστά και μπορούσε να τα δει ο καθένας, ο Μεγάλος Δημιουργός αποφάσισε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Τα συναισθήματα και οι αξίες που προορίζονταν, για να καθοδηγούν τις ζωές των ανθρώπων, έλαβαν ειδοποίηση να συγκεντρωθούν σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο, της, τότε, νεαρής γης μας. Μαζεύτηκαν, λοιπόν, όλες οι αξίες και τα συναισθήματα και, καθώς, περνούσαν οι ώρες και δεν γινόταν τίποτε, άρχισαν να βαριούνται.

Τότε, η Τρέλλα κοίταξε την Ανία, που καθόταν σε μια γωνία έτοιμη να κλάψει, και την λυπήθηκε. Σκέφτηκε τί θα μπορούσε να κάνει, για να την βοηθήσει και τότε σηκώθηκε όρθια φωνάζωντας:

-Ανία, μην κάθεσαι, σήκω να παίξουμε κρυφτό!

Όλα τα συναισθήματα και οι αξίες, τότε γύρισαν προς το μέρος της Τρέλλας. Το Ενδιαφέρον, με ορθάνοιχτα μάτια περίμενε να ακούσει περισσότερα, ενώ η Περιέργεια ρώτησε:

-Τρέλλα για πες μου τί είναι το κρυφτό; Έλα-έλα μην αργείς πες μου τί είναι το κρυφτό!

Πιο πέρα ο Ενθουσιασμός –που δεν ήξερε τί είναι αυτό που πρότεινε η Τρέλλα- είχε, ήδη αρπάξει από το χέρι την Ευφορία και άρχισαν το χορό, ενώ, λίγο πιο πέρα, η Χαρά, διαπιστώνοντας ότι κάποιοι δεν ήθελαν ν’ ακούσουν για παιχνίδια, άρχισε να χοροπηδά, μπροστά στην Απάθεια και το Δίλημμα, προσπαθώντας να τους παρακινήσει να λάβουν μέρος. Αλλά δεν ήταν μόνον η Απάθεια και το Δίλημμα που δεν έδειχναν διάθεση να παίξουν. Η Αλήθεια αρνήθηκε, γιατί ήξερε, πώς αργά ή γρήγορα θα την ανακαλύψουν, ενώ η Υπεροψία δήλωσε ότι το παιχνίδι είναι χαζό και η Ανανδρεία ουδεμία διάθεση είχε να ρισκάρει...

Ποιός, όμως, μπορεί ν’ αντισταθεί στην Τρέλλα, που ήταν αποφασισμένη να παίξει. Έτσι, λοιπόν, έκλεισε τα μάτια της και φώναξε:

-Εμπρός-εμπρός κρυφτήτε. Θα μετρήσω μέχρι τα εκατό και βγαίνω. Κανείς δεν μπορεί να μου κρυφτεί.! Ένα...δύο...

-Ωχ! δεν μπορώ να τα βάλω μαζί σου Τρέλλα, γκρίνιαξε η Τεμπελιά και κρύφτηκε πίσω από ένα βράχο που βρήκε μπροστά της.

Η Πίστη χαμογέλασε με νόημα και πέταξε ψηλά στους ουρανούς, ενώ η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου, ο οποίος, χρησιμοποώντας τη μεγάλη του δύναμη, σκαρφάλωσε στην κορυφή του πιο ψηλού δέντρου.

Ο Αλτρουϊσμός δεν κατάφερε να κρυφτεί, διότι όποια κρυψώνα βρήκε, τελικά την παραχώρησε σε κάποιον άλλον. Την ίδια τύχη είχει και η Γενναιοδωρία, η οποία παραχώρησε όλες τις πιθανές κρυψώνες της σε όποιον τις ζήτησε.

Ο Εγωϊσμός βρήκε την καλύτερη κρυψώνα, αλλά, για κακή του τύχη, τον ακολούθησε και η Ρουφιανιά.

Το Ψέμα βούτηξε στη θάλασσα και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.

Το Πάθος και ο Πόθος, πιασμένοι χέρι-χέρι, πήδηξαν, χωρίς δεύτερη σκέψη, σ’ ένα ηφαίστειο.

Ο Έρωτας έψαχνε με αγωνία μια κρυψώνα, αλλά δεν μπορούσε να βρει την κατάλληλη. ΄Ολες οι κρυψώνες ήταν κατειλημμένες, ώσπου βρήκε μια τριανταφυλλιά-θάμνο και κρύφτηκε εκεί.

Ίσα που πρόλαβε γιατί ακούστηκε αποφασιστική η φωνή της Τρέλλας:

-Εκατό και βγαίνω...

Άνοιξε τα μάτια της κι άρχισε να ψάχνει. Αμέσως βρήκε την Τεμπελιά, αφού δεν είχε κρυφτεί μακριά.

Αμέσως μετά βρήκε την Πίστη, η οποία στους ουρανούς είχε πιάσει κουβέντα με τον Μεγάλο Δημιουργό. Ένιωσε το σεισμό του Πάθους και του Πόθου που είχαν κρυφτεί στο ηφαίστειο και αφού βρήκε τη Ζήλια δεν δυσκολεύτηκε να ανακαλύψει το Θρίαμβο, ο οποίος έπλεκε εγκώμιο στο εαυτό του για την θαυμάσια κρυψώνα που ανακάλυψε. Έπεσε πάνω στο Δίλημμα, που δεν είχε αποφασίσει πού να κρυφτεί.

Η γενναιοδωρία φανερώθηκε μόνη της, για να βοηθήσει και το παράδειγμά της ακολούθησε ο Αλτρουϊσμός.

Η Ρουφιανιά δεν άντεξε και πηγαίνοντας να καταδώσει τον Εγωϊσμό, αποκαλύφθηκε κι αυτή.

Η Τρέλλα σιγά-σιγά, τους βρήκε όλους. Όλους; Ε! Όχι κι όλους. Ο Έρωτας που είναι;

Η Τρέλλα φουρκισμένη άρχισε να ψάχνει παντού. Έψαξε όλα τα βουνά, τα δέντρα, τις σπηλιές, τα κατάβαθα της θάλασσας, των ωκεανών, τα πλάτη και τα μήκη των ουρανών. Ο Έρωτας πουθενά... Απελπισμένη, εξαγριωμένη και κουρασμένη ήταν έτοιμη να τα παρατήσει, όταν είδε την τριανταφυλλιά-θάμνο. Αυτό ήταν το μόνο μέρος που δεν είχε ψάξει. Πλησίασε και άρχισε να κλωτσά με όλη της τη δύναμη την τριανταφυλλιά και δεν σταμάτησε μόνον όταν άκουσε βογκητά πόνου από το θάμνο. Ο Έρωτας βογκούσε, αφού τα αγκάθια της τριανταφυλλιάς τον είχαν τυφλώσει!

Η Τρέλλα πάγωσε, ταράχτηκε, άρχισε να κλαίει, γονάτισε και ζητούσε συγγνώμη από τον Έρωτα. Δεν ήξερε τί να κάνει, για να επανορθώσει. Παρακάλεσε γονατιστή το Μεγάλο Δημιουργό να δώσει στον Έρωτα το φως, αλλά όλα ήταν μάταια.

Τότε η Τρέλλα με σκυμμένο κεφάλι έπιασε τον Έρωτα από το χέρι και του ορκίστηκε να μείνει μαζί του και να τον οδηγεί, στην αιωνιότητα... Έτσι, λοιπόν, τυφλώθηκε ο Έρωτας και τον συνοδεύει η Τρέλλα...

(παλιό ινδιάνικο παραμύθι)

1 σχόλιο: