Η ονειροπαγίδα της Γυναίκας Αράχνης

Μια φορά κι έναν καιρό, όταν το Μεγάλο Πνεύμα είχε πλάσει τον άνθρωπο και τον έβαλε να ζει πάνω στη μάνα γη, διαπίστωσε ότι αυτός ζούσε μόνον με βάση τους κανόνες και τις αξίες που του έμαθε, χωρίς, όμως, να προσμένει τίποτε άλλο πέρα από το σήμερα, το τώρα.

Τότε ο Μεγάλος Δημιουργός λυπήθηκε τον άνθρωπο που δεν είχε τίποτε να περιμένει στη ζωή του και αποφάσισε να του δώσει τα όνειρα, διότι ζωή χωρίς όνειρα είναι μια ζωή άχαρη. Σκέφτηκε πολύ πώς να βάλει τα όνειρα στη ζωή των ανθρώπων και τότε φώναξε τις πεταλούδες που κουβαλούσαν το φως και τα χρώματα του ουρανού και της γης και τις ανέθεσε το έργο να μεταφέρουν στα φτερά τους τα όνειρα. Έτσι κάθε που οι άνθρωποι κουρασμένοι από τις εργασίες και τις ασχολίες της ημέρας έπεφταν να κοιμηθούν, οι πεταλούδες αθόρυβα πετούσαν μαλακά πάνω από τα κρεβάτια τους και έφερναν τα όνειρα. Στην αρχή οι άνθρωποι ξυπνούσαν χαρούμενοι και ευχαριστημένοι, γιατί τα όνειρά τους ήταν μόνον φωτεινά και τους γέμιζαν με χαρά και αισιοδοξία. Όμως, τα κακά πνεύματα, οι θεοί του Κάτω Κόσμου, αποφάσισαν να επέμβουν και τότε κάποια βράδυα κατάφερναν να ξεγελάσουν τις πεταλούδες και να τρομάζουν τους ανθρώπους με όνειρα που τους αναστάτωναν. Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ησυχάσουν και να ηρεμήσουν.

Όπως λένε μάλιστα οι παλιές διηγήσεις τα κακά πνεύματα, οι θεοί του Κάτω Κόσμου, δεν είχαν άλλη ασχολία από το να πολεμούν τον άνθρωπο ακόμη και στον ύπνο του. Οι ίδιες διηγήσεις λένε μάλιστα ότι προκλήθηκε μεγάλη αναστάτωση από τις εξελίξεις αυτές και θεοί και άνθρωποι προσπαθούσαν να βρουν τρόπους να προστατευτούν, από τους θεούς του Κάτω Κόσμου, τουλάχιστον, στον ύπνο τους. Ιδιαίτερα ανησυχούσαν για τα παιδιά τους. Τότε οι θεοί με τη βοήθεια της Ασιμπικάασι, που το όνομά της σημαίνει «γυναίκα αράχνη», έβαλαν τον Ήλιο στην πορεία του, αλλά κι αυτό δεν βοήθησε και πολύ τα πράγματα. Τότε άνθρωποι και θεοί έβλεπαν τη Γυναίκα Αράχνη να υφαίνει έναν ιστός, το λυκόφως, για να προστατέψει τα παιδιά της από τα κακά πνεύματα που βρίσκουν την ευκαιρία να κυκλοφορούν ελεύθερα τη νύχτα.

Η Γυναίκα Αράχνη, που ήταν σοφή, συμβούλεψε τις γυναίκες να υφαίνουν ονειροπαγίδες για νας προστατέψουν τα παιδιά τους από τους υποτακτικούς των θεών του Κάτω Κόσμου, τα κακά πνεύματα που τάραζαν τον ύπνο τους. Πρώτες οι γυναίκες της φυλής των Οτζίμπουε άρχισαν να υφαίνουν τις ονειροπαγίδες και τις ονόμαζαν ασαμπικεσιίν, δηλαδή «εφεύρημα της γυναίκας αράχνης».

Οι γυναίκες ύφαιναν τις ονειροπαγίδες σαν δίχτυ με κλωστές από νεύρα σε στεφάνια από ξύλο ιτιάς, με τρόπο που η αράχνη έπλεκε τον ιστό της. Στη συνέχεια τις διακοσμούσαν με χάντρες και φτερά και τις κρεμούσαν πάνω από τα κρεβάτια των παιδιών, για τα προστατέψουν από τα όνειρα που έφερναν τα κακά πνεύματα. Στη μέση η ονειροπαγίδα είχε μια τρύπα, απ’ όπου μπορούσαν να περάσουν μόνον τα καλά όνειρα, αυτά που κουβαλούσαν στα φτερά τους οι πεταλούδες, ενώ τα όνειρα των κακών πνευμάτων μπλέκονταν και σκάλωναν στον ιστό. Εκεί θα παρέμεναν μπλεγμένα και θα διαλύονταν με την πρώτη ακτίδα του Ήλιου. Η ονειροπαγίδα σιγά-σιγά, όσο μεγάλωνε το παιδί φθείρονταν και καταστρεφόταν.

Στο κάτω μέρος της ονειροπαγίδας οι μητέρες τοποθετούσαν ένα φτερό, που αν ήταν από κουκουβάγια είχε σκοπό να διδάξει στο παιδί την σοφία, αλλιώς να του μάθει τη δύναμη του ανέμου και όταν μεγάλωνε θα γινόταν το πρώτο του φτερό. Η Γυναίκα Αράχνη είχε διδάξει στις γυναίκες ότι αυτές οι ονειροπαγίδες ήταν μόνον για την προστασία των μωρών και γι αυτό όσο μεγάλωνε το παιδί έπρεπε να φθείρονται και να καταστρέφονται, μέχρι να καταστραφούν εντελώς. Τότε το παιδί δεν χρειαζόταν προστασία και μπορούσε πλέον να αντιμετωπίσει τους υποτακτικούς των θεών του Κάτω Κόσμου στη ζωή του. Οι μητέρες μάθαιναν στα παιδιά τους να μεγαλώνουν και να αποκτούν το ψυχικό σθένος, ώστε να είναι ικανά να διώχνουν τα κακά πνεύματα από τη ζωή τους, χωρίς τη βοήθεια της ονειροπαγίδας. Μάθαιναν στα παιδιά τους να παλεύουν με τους Δαίμονες.

Μερικές φορές, όμως, οι θεοί του Κάτω Κόσμου, έβαζαν στο μάτι κάποιον ο οποίος δεν ήταν μωρό, αλλά μεγάλος άνθρωπος. Και για την περίπτωση αυτή η Γυναίκα Αράχνη είχε την απάντηση. Έμαθε στις γυναίκες να φτιάχνουν ονειροπαγίδες από ανθεκτικά υλικά, όπως κλαδί ελιάς, κλωστές, δέρματα, σε μεγαλύτερο μέγεθος και να τοποθετούν –όταν η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή- στο κέντρο της ονειροπαγίδας έναν καθρέφτη, ώστε τα κακά πνεύματα, όταν πλησίαζαν, να βλέπουν τον εαυτό τους, να τρομάζουν και να φεύγουν.

Οι Σιου, έλεγαν ότι την ονειροπαγίδα δεν την δίδαξε στις γυναίκες η Γυναίκα Αράχνη, αλλά ο θεός και δάσκαλος της σοφίας ο Ικτόμι, ο οποίος εμφανίστηκε σε όραμα του αρχηγού της φυλής και του εξήγησε πώς μπορεί ο άνθρωπος να προστατευτεί από τα κακά πνεύματα. Στη συνέχεια, ο Ικτόμι πήρε ένα στεφάνι από ιτιά που είχε φτερά και χάντρες, τρίχες αλόγου και άλλες προσφορές και άρχισε να πλέκει από έξω προς το κέντρο ένα δίχτυ που έμοιζε με τον ιστό της αράχνης. Φυσικά, για να προστατέψει η ονειροπαγίδα, οπωσδήποτε, τόσο αυτός που την φτιάχνει, όσο και αυτός που τη χρησιμοποιεί πρέπει να πιστεύουν στο Μεγάλο Πνεύμα, στο Μεγάλο Δημιουργό...

(Πηγή: Η Μυθολογία των Ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής)